Badanie QEEG oraz terapia Neurofeedback wykorzystywane są zarówno w badaniach naukowych, jak i w „klinice”. Wielu pacjentów z różnymi zaburzeniami tj. ADHD, dysleksja, depresja korzysta z terapii Neurofeedback, aby poprawić swoje codzienne funkcjonowanie. Na przestrzeni ostatnich lat możemy zaobserwować wzrost popularności terapii Neurofeedback w sporcie, w tym w sporcie zawodowym. Trenerzy oraz zawodnicy starają się stworzyć najbardziej optymalne warunki psychofizyczne, aby osiągnąć jak najlepsze wyniki podczas treningu oraz zawodów sportowych, które wiążą się z dużą mobilizacją organizmu ze względu m.in. na stres. Trening neurofeedback zastosowany w tzw. obszarach o maksymalnej wydajności ma na celu wykrycie i wzmacnianie optymalnych poziomów aktywności korowej. Wzmacnianie omawianego stanu odbywa się dzięki warunkowaniu instrumentalnemu, dlatego też treningi Neurofeedback łączy się z nabywaniem i doskonaleniem szerokiego spektrum umiejętności fizycznych i poznawczych. Tak zaplanowana ścieżka rozwoju bardzo często skraca czas potrzebny na osiąganie coraz lepszych wyników, a więc wiąże się z osiąganiem sukcesów w sporcie zawodowych. Trening Neurofeedback uczy samoregulacji, dzięki czemu zwiększa się poziom procesów uwagi, pamięci, motywacji, kontroli autonomicznej itd, przez co stanowi potężne narzędzie umożliwiające osiąganie wysokich wyników wśród sportowców.
Dotychczas przeprowadzono wiele badań z udziałem doświadczonych strzelców, łuczników, golfistów, które wykazały pozytywny wpływ treningu Neurofeedback na uzyskiwanie optymalnego poziomu aktywności korowej (np. zdolność wyciszenia umysłu), co przejawia się zarówno w życiu codziennym jak i podczas rywalizacji sportowej. Przykładowo trening wzmacniający aktywność Alfa (8-12 Hz) w okolicy lewego płata skroniowego korelował z polepszeniem wydajności zawodnika, a więc uzyskiwaniem wyższej punktacji. Naukowcy doszli do wniosku, że zwiększenie częstotliwości Alfa w lewej półkuli prowadzi do zmniejszenia aktywności kory w tym obszarze, co umożliwia włączenie procesów wzrokowo-przestrzennych prawej półkuli, dzięki czemu zawodnik popełnia mniej błędów i uzyskuje lepsze wyniki.
W świecie zawodowego sportu dodatkowym czynnikiem mającym wpływ na sukces zawodnika jest jego zdolność do regeneracji po kontuzji. Jak można przeczytać w literaturze przedmiotu terapia Neurofeedback ma pozytywny wpływ na funkcjonowanie poznawcze, a więc można ją uznać za cenne narzędzie rehabilitacyjne. W pierwszych tygodniach i miesiącach po urazie tj. wstrząśnienie mózgu (jeden z najczęstszych urazów w sporcie), tkanka mózgowa podatna jest na szereg negatywnych skutków natury fizjologicznej i psychologicznej, które mogą mieć wpływ na wydajność układu nerwowego zarówno w krótkim, jak i długim okresie po urazie. Redukując poziom stresu zawodnicy są w stanie skupić się na rehabilitacji, co korzystnie wpływa na poprawę stanu zdrowia i przyspiesza proces powrotu do formy, a jednocześnie przywraca im pewność siebie po porażce.
W badaniu przeprowadzonym przez Wanga i współpracowników (2013) oceniano aktywność Theta w linii czołowo-środkowej i jej rolę w zakresie pamięci roboczej i uwagi. Trzydziestu dwóch uczestników (zarówno młodych, jak i starszych) podzielono na dwie grupy. Pierwsza grupa przeszła trening Neurofeedback natomiast druga grupa przeszła tzw. trening pozorowany. Wyniki pokazały, że sesje Neurofeedback poprawiły pamięć roboczą u starszych uczestników, podczas gdy młodsi uczestnicy poprawili swoje funkcje wykonawcze. Wyniki testów uwagi poprawiły się zarówno w przypadku młodszych, jak i starszych uczestników.
W 2014 roku Graczyk Marek i współpracownicy przedstawili studium przypadku olimpijczyka, który stracił pewność siebie w wyniku kontuzji sportowej. Autorzy porównali parametry QEEG (ilościowe mapowanie EEG/mózgu) i ERP (potencjał związany z wydarzeniem) sportowca przed i po czterech intensywnych sesjach Neurofeedbacku. Wyniki wykazały, że już kilka sesji znacząco aktywowało obszary korowe przedczołowe, co wiązało się ze wzrostem wydajności podczas zadań.
Mierau, Hulsdunker i Struder (2015) zbadali związek między wynikami sportowymi a oscylacjami kory mózgowej (związanymi z aktywnością mózgu). Badania te miały na celu wykorzystanie rzeczywistego świata, aby ich prace miały jak największe zastosowanie. Oscylacje kory mózgowej mierzono się za pomocą elektroencefalografii (EEG) i wykazano, że aktywność różnych fal mózgowych (np. Alfa, Beta, Delta, Gamma i Theta) koreluje z realizacją różnych zadań. W badaniu tym dokładnie zbadano związek między Neurofeedbackiem a jego wykorzystaniem do poprawy wyników sportowych.
To tylko kilka z wielu badań naukowych opisujących korzystny wpływ terapii Neurofeedback na poprawę tzw. szczytowej wydajności wśród sportowców. Najczęściej stosowane protokoły treningowe skupiają się albo na wzmocnieniu rytmu sensomotorycznego (SMR; 12–15 Hz), albo na modulacji stosunku Theta/Beta (TBR; Theta: 4,5–7,5 Hz, Beta: 17–21 Hz). Doppelmayr i Weber (2011) sprawdzili, czy taka modulacja może prowadzić do poprawy różnych zadań poznawczych lub twórczych. Naukowcy odkryli, że grupa wzmacniająca SMR była w stanie modulować EEG w wytrenowanych pasmach częstotliwości i po treningu osiągnęła znaczną poprawę w zadaniach związanych z czasem reakcji i zadaniem rotacji przestrzennej (zwiększona świadomość wzrokowo-przestrzenna), co jest bardzo przydatne w środowisku sportowym.
